Дар замони истиқлолият ғамхориҳои Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ободонии кишвар ҳамто надоранд. Махсусан ташаббусҳои созанда дар сохтани роҳҳои ба талаботи реҷаҳои байналмилалӣ ҷавобгӯ собиқа надорад.
Ин иқдомҳо на танҳо дар рушди иқтисодии кишвар нақши муҳим мебозанд, балки барои таҳкими робитаҳои минтақавӣ ва фароҳам овардани имкониятҳои нави тиҷоратӣ мусоидат мекунанд. Роҳҳои замонавӣ имкон медиҳанд, ки маҳсулоти кишоварзӣ ва саноатӣ ба осонӣ ба бозорҳои дохилӣ ва хориҷӣ интиқол дода шаванд, ки ин дар навбати худ ба афзоиши истеҳсолот ва беҳтар шудани сатҳи зиндагии мардум мусоидат мекунад.
Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар ин самт нақшаҳои васеъ дорад ва барои амалӣ намудани онҳо тамоми захираҳоро сафарбар менамояд. Сохтмони роҳҳои нав ва таъмири роҳҳои мавҷуда яке аз самтҳои афзалиятноки сиёсати иқтисодии кишвар ба шумор меравад. Зеро, роҳ — артерияи ҳаёт аст ва рушди он ба пешрафти тамоми соҳаҳои иқтисодиёт таъсири мусбат мерасонад.
Боиси ифтихор аст, ки дар ин ҷода Тоҷикистон ба дастовардҳои назаррас ноил гардидааст ва таҷрибаи он метавонад барои дигар кишварҳои минтақа намуна бошад. Итминони комил дорам, ки бо дастгирии мардум ва ташаббусҳои созандаи Пешвои миллат, кишвари мо дар оянда низ ба қуллаҳои баланди тараққиёт хоҳад расид. Инҷо меоем сари мушкиле, ки имруз навиштани он хеле дарднок аст.
Оё раисони ноҳияҳои Айниву Куҳистони Масчо дар тақвият додани ташаббусҳои Пешвои миллат хунукназарӣ намекунанд?
Баланд бардоштани сатҳи зиндагии мардум ва таъмини шукуфоии Ватан ҳадафи ниҳоии ҳамаи ташаббусҳои Пешвои муаззами миллат аст. Аз ин рӯ, мақомоти маҳаллӣ, аз ҷумла раисони ноҳияҳои Айнӣ ва Куҳистони Мастчоҳ, вазифадоранд, ки дар татбиқи самараноки ин ташаббусҳо саҳми арзанда гузоранд. Хунукназарӣ дар ин самт метавонад ба ақибмонии рушди иҷтимоию иқтисодии ноҳияҳо оварда расонад ва боиси норозигии мардум гардад.
Ҳар як ташаббуси Пешвои миллат барои беҳбудии зиндагии сокинон равона шудааст. Мақомоти иҷроия бояд дар ҷойҳо бо ҷонибдории мардум ва эҳсоси масъулияти баланд дар татбиқи онҳо саҳмгузор бошанд. Назорати қатъӣ ва ҷалби ҷомеа ба ин раванд метавонад аз хунукназарӣ ва бемасъулиятии баъзе масъулин пешгирӣ кунад.
Бетарафӣ ва хунукназарии баъзе роҳбарон дар татбиқи ташаббусҳои Пешвои миллат метавонад ба обрӯи ҳукумат ва эътимоди мардум халал ворид созад. Аз ин рӯ, муҳим аст, ки масъулин дар ҳама сатҳҳо, аз ҷумла раисони ноҳияҳо, масъулияти худро дарк намуда, барои амалӣ намудани нақшаҳои созандаи Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон саъю кӯшиш намоянд.
Роҳҳои валангор ва хатарзои ноҳияҳои Айнӣ ва Кӯҳистони Мастчоҳ, ки ба дилҳои табиатдӯстон ва сайёҳон ваҳме доранд ва ҷозибаи беандоза доранд, на танҳо масирҳои нақлиёт, балки шоҳроҳҳои таърих, фарҳанг ва рушди иқтисодии ин минтақаҳои зебоманзар ба шумор мераванд. Ин роҳҳо, ки аз байни кӯҳҳои сарбафалак ва водиҳои амиқ мегузаранд, имкон медиҳанд, ки ба гӯшаҳои дурдасти Тоҷикистон сафар карда, аз тамошои манзараҳои нотакрор ва шиносоӣ бо анъанаву фарҳанги мардуми меҳмоннавози он баҳраманд шуд.
Айнӣ, ки бо боғҳои пур аз мева ва чашмаҳои шифобахшаш машҳур аст, дарвозае ба сӯи Кӯҳистони Масчо ба ҳисоб меравад. Роҳи Айнӣ ба Кӯҳистони Масчо, ки аз қадим вуҷуд дошт, имрӯз як рохи хатарзо ва таъмирталаб аст ва аз даврони шуравӣ бозсозӣ нашуда, барои саёҳат ва нақлиёт мувофиқ гардонида нашудааст. Ин роҳ аз деҳаҳои зебоманзар ва ҷойҳои таърихии дилкаш гузашта, сайёҳонро бо ҳаёти мардуми маҳаллӣ ва фарҳанги беназири онҳо ошно месозад.
Кӯҳистони Масчо, ки бо кӯҳҳои осмонбӯс ва пиряхҳои абадиаш шуҳрат дорад, яке аз минтақаҳои дилкаши Тоҷикистон аст. Роҳҳои валангори ин минтақа, ки дар доманаи кӯҳҳо ҷойгиранд, барои сайёҳони зиёд ҷозибаи хоса доранд. Сафар ба Кӯҳистони Масчо имкон медиҳад, ки аз тамошои манзараҳои беҳамтои табиат, аз қабили кӯҳҳои сарбафалак, пиряхҳои абадӣ, кӯлҳои зулол ва чашмаҳои шифобахш баҳраманд шавем.
Инчунин, роҳҳои валангори Айнӣ ва Кӯҳистони Масчо барои рушди иқтисодиёти ин минтақаҳо аҳамияти бузург доранд. Аммо, таъмир ва бозсозӣ нашудани ин роҳҳо боиси сарсонӣ ва азоби сокинони ин мавзеъ гардидааст. Роҳҳо имконият медиҳанд, ки маҳсулоти кишоварзӣ ва ҳунармандии маҳаллӣ ба дигар минтақаҳои кишвар ва хориҷи он содир карда шаванд. Ба ин васила, роҳҳои мазкур барои беҳтар намудани сатҳи зиндагии мардуми маҳаллӣ ва рушди устувори иқтисодиёти минтақа саҳм мегузоранд.
Бешубҳа, роҳҳои обод дар замони кунунӣ нақши боризе доранд, ки табиати зебои Тоҷикистонро барои сайёҳон муаррифӣ мекунанд. Ин роҳҳо на танҳо василаи осони равуо, балки нишондиҳандаи рушди иқтисодӣ ва иҷтимоии кишвар низ ба шумор мераванд.
Роҳҳои мумфарш имкон медиҳанд, ки сайёҳон ба осонӣ ба гӯшаҳои дурдасти Тоҷикистон, ба мисли кӯлҳои зебои кӯҳистон, дараҳои сарсабз ва деҳаҳои бостонӣ сафар кунанд. Ин сафарҳо на танҳо ба дидани манзараҳои дилнишин мусоидат мекунанд, балки имкони ошноӣ бо фарҳанги ғанӣ ва анъанаҳои мардуми тоҷикро фароҳам меоваранд.
Ғайр аз ин, роҳҳои обод ба рушди соҳибкорӣ низ таъсири мусбат мерасонанд. Онҳо имкон медиҳанд, ки маҳсулоти кишоварзӣ ва ҳунарҳои мардумӣ ба бозорҳои шаҳрӣ ба осонӣ дастрас шаванд, ки ин ба беҳтар шудани вазъи иқтисодии мардуми деҳот мусоидат мекунад. Ҳамчунин, роҳҳои хуб барои ҷалби сармоягузории хориҷӣ низ муҳиманд, зеро сармоягузорон ба инфрасохтори хуб таваҷҷуҳ мекунанд.
Дар маҷмӯъ, роҳҳои обод на танҳо василаи равуо, балки калиди рушди иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва сайёҳии Тоҷикистон ба шумор мераванд. Онҳо имкониятҳои нав фароҳам оварда, зиндагии мардумро беҳтар месозанд ва табиати зебои кишварро ба ҷаҳониён муаррифӣ мекунанд.
Маълум аст, ки сарвати ин ду ноҳия асосан зардолу, себ, картошка, канданиҳои фоиданок, маъдан, гиёҳони доруӣ… аст ва дар сурати беҳтар шудани роҳҳо ҳамлу нақли ин маҳсулот ба дохили кишвар ва хориҷ осонтар ва мувофиқтар мешавад.
Ҳамчунин, бо таваҷҷуҳ ба ҳавои софу обҳои шифобахш имкони бунёди санатория ва табобатгоҳҳо дар ин ду нуқтаи кишвар мавҷуд аст, ки ин ҳам ба мавзӯи роҳ бармегардад.
Шарифи Куҳистонӣ сокини деҳаи Лангар
